Anna Dymna
To nominacja za serce przepełnione empatią, za czym idą konkretne i namacalne działania. Za to, że „porządnym człowiekiem warto być, choć nie zawsze się to opłaca”. Za to, że umiała pokonać egotyzm właściwy wielu twórcom i poświęcić się, dając społeczny przykład obywatelskiego zaangażowania – pomocy osobom odrzuconym. Za bezprzykładne łączenie sztuki aktorskiej ze społecznym posłannictwem, za talent i wielkie serce, za uparte czynienie dobra „mimo wszystko”.
(fragment uzasadnienia)
Tadeusz Sławek
To nominacja za stosunek do pojmowania rzeczywistości. Za wykładnię pojmowania świata i nazywanie bezmyślnością braku refleksji, który prowadzi nas do zguby. Nade wszystko za dystans do modnych idei i głębokie rozumienie Śląska. Za łączenie rozlicznych talentów: poety, tłumacza, filozofa, publicysty zabierającego głos w ważnych sprawach i troszczącego się o stan naszych umysłów, rektora, świetnego organizatora życia naukowego i kulturalnego. Za wrażliwość, stawanie po stronie słabszych i za głębokie przejęcie ideą solidarności. Profesor Tadeusz Sławek to humanista kompletny. Człowiek szlachetny, gatunek dzisiaj rzadki i pod ochroną.
(fragment uzasadnienia)
Wojciech Smarzowski
Wojciech Smarzowski w swoich filmach od początku dotyka bolesnych miejsc społecznych i historycznych. Odsłania je gwałtownie. Obawiamy się tego, co zobaczymy, i słusznie. Tym, co nas chroni, jest niespotykana poetyka jego filmów. To, co drastyczne, jest przez niego dogłębnie prześwietlone. Wykonuje pracę nad wieloma warstwami każdej postaci tworzącej prezentowaną „społeczność”. Wybierając aktualne tematy, bohaterów i ich grupy, zastawia na siebie pułapkę możliwej „publicystyki”, ale omija ją po mistrzowsku.
To twórca filmowy opowiadający o ludzkich słabościach, ułomnościach i zmaganiach z historią. Pokazuje nas często tak, jak niekoniecznie chcemy się oglądać.
(fragment uzasadnienia)
Szczepan Twardoch
Spadkobierca Kutza w podejściu do śląskości, której jest ambasadorem, choć czasem się z tym nie zgadza. Jego osobowość skupia jak w soczewce to, co jest kwintesencją Nagrody K. Kutza: artyzm, indywidualizm; nikogo i niczego nie udaje, zawsze jest autentyczny, nawet jeśli to oznacza czasami bycie „osobnym”. Zawsze gdzieś u niego jest myślenie o Śląsku i tym, co śląskie, z czego czerpie i co stanowi inspirację, choć czasem oddala się i rozwarstwia, bo śląskość nigdy nie jest stałą i jednolitą strukturą. Wielu kocha jego literackich bohaterów, zaś niewielu lubi jego rogaty charakter. Jest pyskaty, bezkompromisowy i piekielnie utalentowany. To czas Twardocha.
(fragment uzasadnienia)
Janosch
(Horst Eckert)
Autor „Cholonka”, do czasu ukazania się „Piątej strony świata” najbardziej znanej powieści o Śląsku, w którym mieszają się duma z bycia Ślązakiem, tradycja i śmiech, czasem przez łzy. Jego książka jak cegła Janoscha buduje śląską tożsamość: z perspektywy Ślązaka – Niemca satyrycznym językiem kreśli głęboki dramat pułapki nacjonalizmów na Śląsku lat przedwojennych i czasów wojny. Razem z Kutzem uważali siebie nawzajem za braci bliźniaków – absolutnie słusznie.
(fragment uzasadnienia)
Anna Dymna
2021
